“Hij was één van de eersten die ik dit persoonlijk vertelde. Zijn reactie was: ‘Renate, je moet hier geen project over maken. Mensen praten. Je wil niet dat anderen weten dat jij je dit hebt laten overkomen.’ Ik was perplex.

Pas toen ik naar huis liep begon ik me te realiseren dat hij vond dat ik me moest schamen. Het maakte me boos. Ik was ervan overtuigd dat ik me niet moest schamen voor wat er met mij was gebeurd – al deed ik dat wel. Soms liggen de dingen die je voelt en de dingen die je denkt haaks op elkaar. Ik kwam er op dat moment achter wat de juiste emotie was: dat mijn afkeer naar zijn gevoelens ook een afkeer van mijn eigen gevoelens betekende. Boos te zijn op hem hielp me om mijn schaamte weg te drukken.”