Phyll: Wanneer voelde je je voor het laatst moedig?

Tessel: “Toen ik een pitch ging schrijven voor mijn boek. Ik dacht altijd dacht dat boeken schrijven iets was voor mensen uit een schrijversfamilie of met de juiste connecties, voor mensen die vanbinnen voelen: ik ben een goede schrijver. Vorige zomer had ik het erover met een vriendin. Zij vond dat ik het gewoon moest proberen. Ik begon aan een pitch en een proefhoofdstuk – dat voelde moedig. Dit is wat ik het allerliefst wil en doe en iemand kan in één mailtje zeggen: je bent niet goed genoeg.

Daarbij komt dat het over partnergeweld gaat. Mijn gewelddadige ex-partner is Brits en woont nu weer in Londen. Ik heb hem overal geblokkeerd en hij weet niet waar ik woon, dus normaal gesproken voel ik geen grote angst. Maar ik dacht wel opeens: stel, dit wordt een succes, of hij zoekt me op op LinkedIn – dan ziet hij dat ik een boek over hem heb geschreven. Dat lijkt me doodeng. Ook dat voelt dus heel moedig.”