Phyll: Wat heeft moed met kwetsbaarheid te maken?
Tessel: “Ik weet niet of je echt moedig kan zijn als je je niet kwetsbaar opstelt. Soms is het niet eens een kwestie van je kwetsbaar opstellen, soms bèn je het gewoon en is dat geen bewuste keuze. Kwetsbaarheid ten opzichte van dingen waar je je voor schaamt is iets dat sterk speelde na mijn gewelddadige relatie. In de eerste maanden besloot ik te doen alsof het allemaal nooit was gebeurd.”
“Ik kon mijn gewelddadige relatie niet rijmen met wie ik was als mens en dacht dat dit voor de mensen in mijn omgeving ook zo zou zijn. Dat ze in de war zouden zijn, zouden denken: Dit klopt niet bij wat wij van jou denken, wat wij van jou zien.”
“Natuurlijk was ik op dat moment kwetsbaar, maar ik stopte het weg. Na een tijdje begon ik over mijn ervaring te praten op speciale evenementen. Dat voelde veilig: het bleef onder de mensen in de zaal. Ik kreeg vaak reacties van jonge vrouwen die hetzelfde doormaakten: ‘Ik heb het mijn ouders ook nog niet verteld,’ ‘Mijn vriendinnen weten dit niet.’ ‘Ik wil niet dat ze zich zorgen om me maken.’ En heel vaak: ‘Ik schaam me dood.’
Ik ben uiteindelijk gaan schrijven om die schaamte weg te nemen. Wegnemen is een groot woord, maar ik denk wel dat het zo werkt. Zodra je meer mensen ziet die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt en daar eerlijk over zijn, merk je dat je ervaring niet iets is waarvoor je je hoeft te schamen. Of in ieder geval is het iets dat je herkent, iets dat zichtbaar is.”
Phyll: Wat heeft moed met kwetsbaarheid te maken?
Tessel: “Ik weet niet of je echt moedig kan zijn als je je niet kwetsbaar opstelt. Soms is het niet eens een kwestie van je kwetsbaar opstellen, soms bèn je het gewoon en is dat geen bewuste keuze. Kwetsbaarheid ten opzichte van dingen waar je je voor schaamt is iets dat sterk speelde na mijn gewelddadige relatie. In de eerste maanden besloot ik te doen alsof het allemaal nooit was gebeurd.”
“Ik kon mijn gewelddadige relatie niet rijmen met wie ik was als mens en dacht dat dit voor de mensen in mijn omgeving ook zo zou zijn. Dat ze in de war zouden zijn, zouden denken: Dit klopt niet bij wat wij van jou denken, wat wij van jou zien.”
“Natuurlijk was ik op dat moment kwetsbaar, maar ik stopte het weg. Na een tijdje begon ik over mijn ervaring te praten op speciale evenementen. Dat voelde veilig: het bleef onder de mensen in de zaal. Ik kreeg vaak reacties van jonge vrouwen die hetzelfde doormaakten: ‘Ik heb het mijn ouders ook nog niet verteld,’ ‘Mijn vriendinnen weten dit niet.’ ‘Ik wil niet dat ze zich zorgen om me maken.’ En heel vaak: ‘Ik schaam me dood.’
Ik ben uiteindelijk gaan schrijven om die schaamte weg te nemen. Wegnemen is een groot woord, maar ik denk wel dat het zo werkt. Zodra je meer mensen ziet die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt en daar eerlijk over zijn, merk je dat je ervaring niet iets is waarvoor je je hoeft te schamen. Of in ieder geval is het iets dat je herkent, iets dat zichtbaar is.”