Tessel: “Ik wilde die vrouwen bereiken door te schrijven, maar zodra ik iets publiceer lezen ook mijn vrienden en ouders het, en mensen met wie ik op de basisschool zat. Het schrijven en publiceren van een artikel over intiem partnergeweld was een moment waarop ik mezelf heel kwetsbaar opstelde. Ik vond het helemaal niet fijn dat zij dit opeens allemaal van mij wisten.
Ouders zijn daarbij specifiek lastig. Ik wist dat mijn moeder het zichzelf kwalijk zou nemen als ik haar zou vertellen wat er was gebeurd. Ik heb het haar lang niet verteld; ik had het er zelf nog zo moeilijk mee, had er zelf nog zoveel verdriet over. Het verdriet van mijn moeder kon ik er op dat moment niet bij hebben.”
Phyll: Hoe heb je het moment gevonden om je ouders over je ervaring te vertellen? Was je daar op een bepaald moment klaar voor?
Tessel: “Nee, niet echt. Ik dacht na die relatie dus direct: Ik ga het vergeten. Het is niet gebeurd. Niemand hoeft het ooit te weten. Daarna kwam ik erachter dat dat niet zo werkt. Ik had PTSS. Af en toe had ik opeens het gevoel dat ik hem ergens zag lopen. Ik had nachtmerries. Een tijd lang moest ik tijdens one night stands zomaar huilen. Toen merkte ik dat ik niet meer de hele tijd mooi weer kon spelen.
In die tijd – ongeveer een jaar na de relatie – schreef ik mijn eerste artikel. Mijn ouders hadden wel door dat het niet goed met me ging. Ik heb toen gezegd: ‘Er is iets gebeurd, met mijn ex, en ik ben er nog niet klaar voor om erover te praten.’ Een week later kwam dat artikel uit – dat heb ik naar mijn ouders gestuurd. Een paar weken later hebben we erover gepraat.”
Tessel: “Ik wilde die vrouwen bereiken door te schrijven, maar zodra ik iets publiceer lezen ook mijn vrienden en ouders het, en mensen met wie ik op de basisschool zat. Het schrijven en publiceren van een artikel over intiem partnergeweld was een moment waarop ik mezelf heel kwetsbaar opstelde. Ik vond het helemaal niet fijn dat zij dit opeens allemaal van mij wisten.
Ouders zijn daarbij specifiek lastig. Ik wist dat mijn moeder het zichzelf kwalijk zou nemen als ik haar zou vertellen wat er was gebeurd. Ik heb het haar lang niet verteld; ik had het er zelf nog zo moeilijk mee, had er zelf nog zoveel verdriet over. Het verdriet van mijn moeder kon ik er op dat moment niet bij hebben.”
Phyll: Hoe heb je het moment gevonden om je ouders over je ervaring te vertellen? Was je daar op een bepaald moment klaar voor?
Tessel: “Nee, niet echt. Ik dacht na die relatie dus direct: Ik ga het vergeten. Het is niet gebeurd. Niemand hoeft het ooit te weten. Daarna kwam ik erachter dat dat niet zo werkt. Ik had PTSS. Af en toe had ik opeens het gevoel dat ik hem ergens zag lopen. Ik had nachtmerries. Een tijd lang moest ik tijdens one night stands zomaar huilen. Toen merkte ik dat ik niet meer de hele tijd mooi weer kon spelen.
In die tijd – ongeveer een jaar na de relatie – schreef ik mijn eerste artikel. Mijn ouders hadden wel door dat het niet goed met me ging. Ik heb toen gezegd: ‘Er is iets gebeurd, met mijn ex, en ik ben er nog niet klaar voor om erover te praten.’ Een week later kwam dat artikel uit – dat heb ik naar mijn ouders gestuurd. Een paar weken later hebben we erover gepraat.”